به گزارش سایت استعداهای فوتبال پایه به نقل از شفقنا ورزشی، قداست قضاوت بر هیچ‌کس پوشیده نیست و این قضاوت در ایران مراتب بسیار بالاتری دارد. وقتی مدیریت فوتبال در ایران حتی به داوران الیت خود یک پنجاهم بازیکنان معمولی لیگ حقوق نمی‌دهد، قطعا زندگی در کلبه‌ای چوبی میان قصر‌های پر زرق و برق از ارزشی صد چندان برخوردار است.
تا همین چند وقت پیش داوران وسط برای قضاوت در هر بازی در لیگ برتر نزدیک به ۵۰۰ هزار تومان دریافت می کرد، در نهایت با تلاش رییس کمیته و دپارتمان داوری این دستمزد ۳۰ درصد افزایش یافت و قرار شد داوران در لیگ برتر ایران ۶۵۰ هزار تومان دستمزد بگیرند.
فرض محال اینکه داوران ایرانی هر هفته قضاوت کنند و کارشان دچار وقفه نشود باید ۳۰ بار در سال سوت بزنند، با این حال و با احتساب همین ۶۵۰ هزار تومان، یک داور وسط در سال از قضاوت در لیگ برتر (با حفظ پیش شرط قضاوت در همه بازی ها) ۱۹ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان دستمزد می گیرد. یعنی به فرض محال؛ یعنی ماهانه یک میلیون و ششصد و پنجاه هزار تومان.
زخم‌هایی که خوب نمی‌شوند…
سکوهای ورزشگاه‌ها در چندسال اخیر بیشترین لطمه را به داوری در ایران زده است، یعنی بیش از هرچیزی فحاشی تماشاچیان به قضاوت‌ها لطمه رسانده و داروان را زخم زده است. باید واقع بین بود، به چه قیمتی یک مرد حاضر خواهد بود که به خانواده و ناموس و عزتش بی احترامی شود؟ به چه قیمتی از همه آبرو و اعتبارش خواهد زد تا به او حتک حرمت شود؟
داوران همواره سیبل بوده‌اند، همواره سکوهای هواداران یک تیم به هنگام باخت، به هنگام یک ضربه پنالتی، به هنگام دریافت یک گل آن چه را یک انسان برایش زحمت کشیده و حاضر است جان خود را برای آن بدهد زیر سوال برده‌اند، به کار بردن رکیک‌ترین الفاظ روی سکوها داروان را زخم زده و هربار که این اتفاق تکرار شده نمک پاشیده‌اند و زجر داده‌اند…
به کدامین گناه خانواده یک داور باید مورد فحاشی قرار گیرد، حتی اگر اشتباهات در بدترین حالت ممکن به عمد صورت گرفته باشد این چه فرهنگی است که به نادرست و بر خلاف آموزه‌های دینی و عرفی و مدنی شکل گرفته است؟ و این ها همه آسیب‌هایی ذهنی و روحی است که به کالبد داوری در ایران خدشه وارد کرده است.
مسئولانِ بی صلاحیت
رسیدگی به حق و حقوق داوران موضوعی است که نه تنها باید توسط کمیته و دپارتمان داوران بلکه باید توسط رییس و دبیرکل فرداسیون فوتبال نیز مورد توجه گیرد. وقتی شما نتیجه خوب می خواهید باید به خوبی هم هزینه کنید، از امکانات مالی و سخت افزاری گرفته تا برگزاری دوره‌های آموزشی داخلی و برون مرزی. داوری نیازمند واکاوی اساسی است از ریشه تا ثمره اش، داوری نیازمند ترحم نیست نیازمند احقاق حقی است که سالیان سال پایمال شده و به جای قدرتمند کردنش تضعیف شده. حقی که بخش ها و افراد دیگر را فربه کرده است و داوری و جایگاهش را نحیف‌تر. مسئولانی که در پایین بودن قدرت مالی داوران در ایران بیشترین نقش را دارند. کانال‌ها و چارچوب‌های غلط پرداخت‌ها در فوتبال ایران برخی را به گنج رسانده و برخی را به هیچ. فوتبالی که بازیکنش پنجاه تا صد برابر داور حقوق می‌گیرد، داوری که حتی حقوق بخور نمیرش به موقع پرداخت نمی‌شود و برای خرج و مخارج روزمره‌اش همچون قشر متوسط و حتی ضعیف جامعه با مشکل مواجه است. مسئولانی که با تصمیم‌گیری‌های خود مسبب وضع موجودند، اوضاعی که در آن یک بازیکن معمولی باید سالی یک میلیارد تومان بگیرد و بهترین داورش با فرض محال و با احتساب قضاوت سی بازی در یک فصل سالی بیست میلیون تومان!
سواری روی موجی تهدید
اعلام تهدید به کنار کشیدن از لیگ برتر و هم قسم شدن برای این اتفاق نیز از آن سوی بام افتادن است. تهدیدهایی که پایانی ندارد، از نیمه کاره رها کردن بازی تا جلسات مشورتی برای پایان به شغل داوری. داوران باید قبول کنند، همانگونه که ما قبول کرده‌ایم؛ قبول کنند که بعضا اشتباهات تاثیر گذار و غیرقابل گذشت داشته‌اند، اشتباهاتی که حتی سرنوشت قهرمانی در لیگ را تغییر داده است. یادمان نمی‌رود که فغانی به عنوان بهترین داور لیگ برتر فوتبال ایران چه اشتباهاتی در نود دقیقه دیدار تیمهای فوتبال تراکتورسازی تبریز و نفت تهران داشت، حال اینکه این فغانی بود، بهترین داور ایرانی. دیگر خودتان سایر داوران را قیاس کنید. کسی به عملکرد فنی بالای فعانی شک ندارد، اما او اشتباه کرد و اشتباهش سنگین بود. همه چیز هم به فغانی ختم نمی‌شود، اگر مادام می‌گوییم فغانی چون او یک داور الیت در فوتبال ایران است و تنها دلیل برای مثال زدن. کم نبوده‌اند داورانی که اشتباهات بسیاری داشته‌اند، از گرفتن پنالتی‌هایی که حتی از روی سکوها و صدها متر دورترتوسط پسرکی خردسال قابل تشخیص است تا مردود و صحیح اعلام کردن گل‌هایی که هرگز برای مخاطب و بازیکنان قابل باور نیست.
داوران باید بپذیرند که هرگز به بن بست خوردند و تحت فشار قرار گرفتند روی موج تهدید سواری نکنند، اینکه بخواهند برای خروج از فشار به جای اصلاح اشتباهات و تصمیم به داشتن عملکردی بهتر خود را با تهدید از منگنه هجمه‌ها برهانند. اینکه اینبار به جای عذر خواهی و قبول اشتباهات بخواهند رگ گردن باد کنند و تهدید، راهشان به ناکجا آباد انتخاب کرده‌اند.
لطف کنید با قداست داوری نجنگید
این توصیه به قشر خاصی نیست، به همه کسانی است که با فوتبال در ارتباط‌اند. داوران، مربیان، بازیکنان، کارشناسان، هواداران، همه و همه…به کسانی است که آگاهانه یا ناآگاه به داوری لطمه می‌زنند. داورانی که این روزها به جای توجه به سرنوشت داوری به سرنوشت خودشان اهمیت بیشتری می‌دهند،به مربیان و بازیکنانی که تا می‌بازند انگشت اتهام به سوی داوری می‌گیرند، به هوادارانی که از روی سکوها با قضاوت اشتباه همه چیز را زیر سوال می‌برند و به مسئولانی که به صندلی‌هایشان چسبیده‌اند مادام شعار می‌دهند و مصلحت اندیشی می‌کنند. لطف کنید و به قداست داوری لطمه وارد نکنید.
